विभिन्न रैथाने पशुपन्छीका नश्लहरूको (गाईभैसी, भेडा, बाख्रा, सुँगुर ,कुखुरा तथा अन्य) विविधताले परिवर्तनशील वातावरणमा मानविय आवश्यकता पुरागर्न र पशुपन्छी को विकासमा महत्वपुर्ण योगदान पुर्याएको हुन्छ । यद्यपी, नेपालको कृषि अर्थतन्त्रमा रैथाने पशुपन्छी हरूको ठूलो योगदान भएता पनि परिवर्तनशील कृषि प्रणाली, व्यव सायि करण, ति ब्र आर्थि क विकास गर्ने उद्देश्य, वातावरणीय प्रभाव लगायत अन्य कारणले यी रैथाने जातहरूको संख्या साथै आनुवंशिक संरचना दुवै घट्दो क्रममा रहेका छन् । सरकारले उच्चतम व्यवस्थापनमा रैथाने नश्लको उचि त मूल्याङ्कन विना विदेशी नश्लहरू भित्र्याई वर्णशंकरको माध्यमबाट पशुपन्छी को उत्पादन तथा उत्पादकत्व बढाउन गरेको प्रयासले रैथाने पशुपन्छी को सङ्ख्या घट्ने र स्वदेशी नश्लको आनुवंशिक क्षति हुन सहयोग पुगेको छ । त्यसैगरी वैकल्पि क रोजगारीका अवसरहरुको विकास, जलवायु परिवर्तन, वन विनास, खाद्य वस्तुको अभाव का साथै स्वदेशी पशुवस्तुको उचि त मूल्याङ्कन नहुनु ,देशका विभिन्न भौगोलिक क्षेत्रमा हुने पशुपन्छीको महत्वपुर्ण विशेषताहरूको महत्त्व नबुझ्नु वा विशेषताहरूको बारेमा अध्ययन नहुनु जस्ता कारणहरूले गर्दा पनि स्थानिय जात घट्दो क्रममा रहेका छन् । नश्ल वा वंश सुधार र संरक्षण योजना लागू गर्न असफल हुनु र वर्त मान परिणामको लागि ति कारणहरु नै जि म्मेवार हुन । यसबाहेक २०२२ सम्म पशु प्रजनन नीतिको अभाव पनि स्थानिय नश्ल गुमाउनुको अर्को बलि यो कारण हो ।
