कालो सुनको नामले पनि परिचित भैंसी नेपालको अर्थतन्त्रको एक महत्वपूर्ण मेरुदण्ड हो । ग्रामीण घरपरिवारमा र मुलुककै अर्थतन्त्रमा यिनीहरुको अत्यन्तै बहुउपयोगी भूमिका रहेको छ । यिनीहरुले मानिसका लागि खाद्य पदार्थ (दूध र मासु), कृषि क्रियाकलापका लागि उर्जा (भारी बोक्न र खेतबारी जोत्न) साथै माटोको उर्वराशक्ति बढाउन र कायम राख्नका लागि मलखाद प्रदान गर्दछन् । यसबाहेक यिनीहरुको छाला, हाड र रौंहरु पनि उपयोगमा आउने गर्दछन् । नेपालको तराई देखि मध्य पहाडी क्षेत्र सम्म विभिन्न जातका भैंसीहरु पाईन्छन् । तिनीहरु क्रमशः तराई, लिमे, पारकोटे, र गड्डी हुन् । तराई भैंसी नेपालको पूर्वीदेखि पश्चिम तराईमा भेटिन्छन् । लिमे र पारकोटे भैंसीहरु मुलुकको मध्य पहाडी क्षेत्रमा पनि विषेश गरि कास्की , पर्वत, बाग्लुङ्ग, दोलखा, रामेछाप आदि जिल्लाहरुमा पाइन्छन् भने अन्य पहाडी जिल्लामा फाट्टफुट्ट देखिन्छन् । त्यसै गरि गड्डी भैंसी सुदुरपश्चिमकको डडेलधुरा, डोटी आदि जिल्ला मा पाईन्छन् । पूर्वी नेपालको सुनसरी जिल्लामा अवस्थि त कोसी टप्पुवन्यजन्तु आरक्षमा अर्ना भैंसी संरक्षित गरिएका छन् । रैथाने भनिने भैंसीहरु यिनै अर्नाहरुको वंशज भएको विभिन्न अध्ययनले पुष्टी गरेको छ । पशुको दुध र मासुजन्य पदार्थको योगदानमा भैंसीको दुधले करिब ५७ प्रति शत र मासुले करिब ३६ प्रति शत ओगटेको छ । मुलुकका पहिचान भएका सम्पूर्ण रैथाने भैंसीहरु २५ जोडी क्रोमोजोम भएका जल भैंसीका प्रकार हुन् । यिनीहरु प्रायः कालो रङ्गका हुन्छन् तथा शरीरका विभिन्न भागमा
केही विशेषता झल्का उने दाग वा नि शानहरु हुन्छन् । प्रत्येक नश्लका भैंसीहरुको सि ङको आकार फरक फरक हुन्छ जसलाई नश्ल पहिचानको एक सरल तरिकाको रुपमा पनि लिन सकिन्छ । यसबाहेक शरीरको रङ्ग, सिङ्गको आकार र शरीरमा पाइने धर्साहरु वा थोप्लाहरु नश्ल वर्गिकरणमा लक्षण खुट्याउने अवयव बन्न सक्छन् ।